เล็กเตอร์ไม่ได้เสนอว่าอยากให้วิลมานอนที่ห้องของเขา แต่ในทุกคืนดร. เล็กเตอร์จะรอจนกระทั่งแน่ใจว่าวิลหลับสนิทแล้ว เขาจึงไปอุ้มตัววิลมานอนกับเขาที่ห้องทุกคืน เขามีความสุขที่ได้เห็นวิลหลับตาพริ้มอยู่ข้างเขาในทุกคืน เช่นเดียวกันกับคืนนี้ เขาลูบหน้าวิลอย่างทะนุถนอมเหมือนทุกครั้ง และเหมือนวิลจะรู้สึกตัวขึ้นมานิดๆ วิลลืมตาสะลึมสะลือขึ้นมาก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง "เธอแค่ฝันไปวิล…" – END –
เล็กเตอร์ลุกออกไปก่อน ระหว่างนั่งทานอาหาร วิลก็นึกถึงฝันแปลกๆที่เขาฝันถึงช่วงนี้ อันที่จริงเกือบทุกครั้งที่เขาหลับตานอนเขาก็ฝันเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมที่เขาไปช่วยแจ็คไขคดีอยู่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้มันแปลกที่มันไม่ใช่คดีฆาตกรรมและเมื่อไม่นานมานี้เขารู้สึกว่าฝันซ้ำอยู่บ่อยๆ "หลายวันมานี้ผมฝันแปลกๆ" "จริงเหรอ ลองเล่าให้ฉันฟังสิ" "ผมฝันว่าตัวผมลอย มันลอยขึ้นจากเตียงและก็ตกลงบนเตียง" "เธอฝันแบบนี้บ่อยมั้ย" "ช่วงที่ผมมานอนที่นี่ ก็จะฝันแบบนี้ตลอด" "เธอคงคิดมากเรื่องคดี อย่าให้พวกมันมีผลกับเธอมากนัก"เมื่อดร. เล็กเตอร์พูดจบ เขาก็หั่นเนื้อในจานชิ้นเล็กๆเข้าปาก วิลเองก็เลิกพูดแล้วก้มลงไปหั่นเนื้อในจานมื้อเช้าของเขาต่อ จึงไม่ทันได้สังเกตรอยยิ้มมุมปากเล็กๆของดร. เล็กเตอร์ เป็นอีกคืนที่วิลล้มตัวลงนอนในห้องนอนรับแขกของบ้านดร. เล็กเตอร์ วิลเหนื่อยกับงานที่สำนักงานของFBIมาทั้งวัน เขาจึงเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว และก็เป็นอีกคืนที่วิลฝันว่าตัวเขาลอยขึ้นมาจากเตียงทั้งที่เขายังนอนอยู่ และตกกลับมาที่เตียงอย่างนุ่มนวล ตั้งแต่ที่วิลบอกว่าเขามีอาการละเมอถึงขั้นขึ้นไปยืนบนหลังคา ดร. เล็กเตอร์ก็แนะนำให้วิลมานอนพักกับเขาเพื่อดูอาการว่าวิลนอนละเมอหนักขึ้นแค่ไหน ดร.
หินตั้ง อ.